सुर्य बहादुर
जो, जेष्ठको प्रचण्ड गर्मीमा
सडकका उत्तानो परेर लडिरहे ।
कति बेला लड्यो ?
के भएर लड्यो ?
यसको चासो कसैले लिएन
न कसैले उठाउने हिम्मत नै गरे
सायद,
उसको मृत्युसँग कसैलाई पीडाबोध भएन ।
हो सुर्य
तिम्रो मृत्युसँग कसैलाई पीडाबोध छैन
राज्यलाई पीडाबोध छैन
शासकलाई पीडाबोध छैन,
किनकि तिमी कोरोनाले मरेका थिएनौ ।
भारी बोकेर गुजारा गर्ने तिमी गाँस र बासबिहीन भै
सडकमै पछारियौ
अन्त्यहिन लकडाउन र राज्यको गैरजिम्मेवारीसँग नागरिक हुँदाहुँदै पनि
अनागरिक भएर लड्दालड्दै
सडकमै लड्यौ
र, मारियौ ।
हाम्रा देशका शासकले कुनै समय भनेको सुनेको थिएँ,
‘अब सडकमा भोका र नाङ्गा मान्छे देखिँदैन’
शासकको यो भनाईको पुष्टि तिम्रो मृत शरीरले गरिदियो सुर्य
हो रहेछ,
अब सडकमा भोका र नाङ्गा मान्छे देखिन छोडेछन्
अब त, लास नै देखिन थालेछ
जसको साँक्षी तिम्रो एकल सारथी बनेर
तिमीलाई हेरिरहेको तिम्रो हातको ‘निर्जीव’ नाम्लो थियो ।।
